نتفلیکس بزرگترین پخش‌‌کننده‌‌ی فیلم و برنامه‌‌های تلویزیونی در جهان است که 193 میلیون مشترک از بیش از 190 کشور جهان را در اختیار دارد. نتفلیکس در حال تغییر دادن صنعت تلویزیون است و نسبت به رقبایی همچون هولو Hulu، دیزنی پلاس Disney+، سرویس ویدیویی آمازون (آمازون پرایم ویدیو) Amazon Prime Video و اچ بی او HBO در صدر قرار دارد.
شرکتهای سرگرمی آنلاین معمولا بر تبلیغات یا مدلهای کسب و کار مبتنی بر دریافت حق اشتراک از مشترکان یا ترکیبی از این دو اتکا میکنند تا قادر به انجام عملیات خود باشند. برای مثال شرکت هولو بر تبلیغات و هزینه‌‌های اشتراک متمرکز است و مشتریان میتوانند برای نمایش فیلم بدون هر گونه تبلیغات مبالغ اضافه‌‌ای نیز پرداخت کنند.
نتفلیکس مدل کسب و کاری را انتخاب کرده است که تنها مبتنی بر هزینهی اشتراک مشترکان است. بدین صورت که نتفلیکس چند سطح قیمت مختلف به کاربران پیشنهاد میدهد که هر یک دسترسی به برنامه‌‌های تلویزیونی و فیلمهای انحصاری و غیرانحصاری را میسر میسازد؛ اعم از اینکه تولید خود نتفلیکس باشند یا نتفلیکس تنها مجوز پخش (لایسنس) آنها را از تولیدکننده‌‌ی آن اخذ کرده باشد.
هزینه‌‌های اخذ شده از مشترکان به همراه جذب سرمایه از طرقی همچون صدور اسناد تجاری موجب میشود نتفلیکس بتواند در تولید محتوا سرمایه‌‌گذاری کند که این کار یا توسط خود نتفلیکس انجام خواهد شد یا از طریق انعقاد قرارداد با سایر شرکتهای تولید محتوا.
طبق آمارها در پایان سال 2019 نتفلیکس حدود چهارده میلیارد و هفتصد میلیون دلار برای لایسنس محتوای خود دریافت کرده است. محتوایی که توسط نتفلیکس تولید شده است نیز حدود نه میلیارد و هشتصد میلیون دلار قیمت داشته است.
نتفلیکس چگونه از محتوای تولیدی خود کسب درآمد میکند؟
نتفلیکس به منظور افزایش مشترکان خود دائماً در حال مذاکره با برنامه‌‌های تلویزیونی، شبکه‌‌ها و تولیدکنندگان فیلم در خصوص قراردادهای جدید لایسنس و یا سرمایه‌‌گذاری برای تولید محتواست. موضوع لایسنسها شامل اخذ حقوق آثار از مالکان برنامه‌‌های تلویزیونی یا فیلمها برای پخش آنهاست. قرارداد لایسنس بین مالکان محتوا و نتفلیکس منعقد میشود. هر قرارداد بر اساس نیازهای طرفین متفاوت از دیگری خواهد بود. برای مثال مالک یک برنامه‌‌ی تلویزیونی ممکن است با نتفلیکس توافق کرده و اجازه‌‌ی پخش تمامی فصلهای برنامه‌‌ی موردنظر خود را به مدت یک، سه یا پنج سال پیاپی به نتفلیکس اعطا کند. امکان دارد در قرارداد لایسنس شروطی درج شود تا نتفلیکس را به چند منطقه‌‌ی جغرافیایی برای پخش محتوا محدود کند یا اینکه آن را از پخش محتوا برای چند منطقه‌‌ی جغرافیایی ممنوع نماید. یک داستان جنایی انگلیسی ممکن است برای پخش آنلاین در تمامی نقاط جهان در دسترس باشد و تنها پخش آن در بریتانیا به عنوان بازار داخلی شرکت تولیدکننده ممنوع شود. وقتی مدت قرارداد لایسنس پایان می‌‌یابد، هر دو طرف میتوانند برای تمدید آن مذاکره کنند؛ یا اینکه نتفلیکس میتواند در صورتی که اقبال مخاطبان از برنامه ارزش صرف هزینه را نداشته باشد، برنامه را از بایگانی خود حذف کند.
مالک محتوا میتواند مجوز بهره‌‌برداری از برنامه‌‌ی خود را به چندین پلتفورم پخش از قبیل هولو یا آمازون پرایم ویدیو اعطا کند و بدین ترتیب قرارداد لایسنس را به صورت غیرانحصاری منعقد نماید. قراردادهای لایسنسی که به صورت غیرانحصاری منعقد میشوند معمولا ارزانتر هستند. زیرا غیرانحصاری بودن موجب کاهش ارزش محتوا میشود.
هر چه رقابت در بازار تنگاتنگ‌‌تر شود، ارزش و اهمیت محتوای انحصاری برای ارائه‌‌دهندگان خدمات پخش بیشتر روشن میشود. در یک قرارداد لایسنس انحصاری کانال توزیع پخش (که گاهی از آن به پنجره‌‌ی پخش تعبیر میشود) منحصراً برای یک پلتفورم ذخیره میشود. همچنین لایسنسها میتوانند برای مدتی محدود و یا به صورت دائمی منعقد شوند. قراردادهای لایسنس انحصاری در مقایسه با انواع غیر انحصاری آن بسیار گران‌‌تر هستند؛ زیرا این قابلیت را دارند که مشترکان بیشتری را در طول زمان جذب کنند.
قیمت تجارت محتوا
در پایان سال 2019 نتفلیکس حدود بیست و چهار و نیم میلیارد دلار سرمایه‌‌ی مبتنی بر محتوا را در ترازنامه‌‌ی خود قید کرده که بیست میلیارد دلار بیشتر از سال گذشته بوده است. از این مقدار، محتوایی که لایسنس داده شده، چهارده میلیارد و هفتصد میلیون دلار در سال 2019 و چهارده میلیارد و هشت میلیون دلار در سال 2018 ارزش داشته است.
نویسنده: برایان بیرز
منبع: اینوستوپدیا